Әйелдің монологы


     Сенің от құшағыңда
     дүниені ұмытып талқысыдым.
     Жүрегімді өртеді жан ыстығың.
     Мынау байтақ әлемде тек екеуіміз
     жүргендейміз айналып ғарышты мың.
     Көзімді ашсам, шырын сәт көзден ұшып
     кететіндей жанарды тарс жұмдым.
     Сен аймалап алқындың,
     одан сайын есімді шығардың да,
     мен балқыдым көміліп қылаң нұрға.
     Жақсы сөздің барлығын саған айттым,
     ішімнен бе, әлде үн шығардым ба...
     Сен жанымда жүрдің де
                                                    жанарымды толтырдың жылылыққа
                                                    (жан жылуын балар ем ұлылыққа).
                                                    Тәттілігін сезіндім бұл өмірдің,
                                                    әр күніне тоймадым құнығып та.
                                                    Қайырымды да боп кеттім. Қатыгез жан
                                                    дірілдеген жүрекпен сыр ұғып па?!
                                                    Бірақ өзің айныдың.
                                                    ¥мыттың да жастықтың жұмақ күнін,

                                                сен мысқылдап, мен болсам жылап тұрдым.
                                                Өмір деген бұрқанған дарияға
                                                    бұрымымнан ұстап ап лақтырдың.
                                                    Сонда ғана есейіп, бұл жалғанда
                                                    бәрі алдамшы екенін бір-ақ білдім.
                                                    Сенің от құшағыңда
                                                    ардан аттап, қалдырдым пәктігімді,
                                                    ләззатқа батырған ақ түнімді.
                                                   Айырдым мен аяусыз енді кимес
                                                    ақ көйлекті тігілген сәтті күнгі...
                                                    .. .Мен күнәһар емеспін ар алдында,
                                                    Құдайың да кешеді тап мұңымды. 

                                                                                               1968


Фариза ОҢҒАРСЫНОВА қазақ поэзиясына жаңа көзқарас әкелген, өн бойында өр рухтың жарқылы ойнаған, айналасында сәруар сезімнің самалы ескен ерекше әлемі бар ақын.

 60 – жылдары әдебиет әлемінің айшықты жанры – поэзияда адуынды жырларымен көпшілікті елең еткізген ақынның бірі. Фариза Оңғарсынова 1939 жылдың 5-желтоқсанында Гурьев (қазіргі Атырау) облысы, Новобогат ауданына қарасты Манаш ауылында туған.